‘s-Hertogenbosch, voorjaar 2020. De coronapandemie dwarrelt Nederland binnen via Brabant, waar de paniek om zich heen grijpt. Iedereen lijkt beland in het voorportaal van een ziekenhuis door een onzichtbaar besmettelijk virus waar je dood aan kunt gaan. Het gangbare leven ligt plat. In het Jeroen Bosch
Wat kunnen we doen? Van chocolade, zeepjes tot tosti-ijzers aan toe: tijdens de corona-uitbraak stroomde het bezoekersrestaurant van het Jeroen Bosch Ziekenhuis vol met cadeaus. Juist in een tijd dat een tekort aan medische mondmaskers dreigde. Iedereen leek zich af te vragen ‘wat kunnen we doen?’.
Ziekenhuizen bieden vaak uitzicht op grauw begrinte daken. Grauw grint is eigenlijk een mooie ondergrond voor verbeelding. Op de daken van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in 's-Hertogenbosch schreef ik met wit grint korte zinnen die ik hoorde in het ziekenhuis. Uit hun context staan zinnen open voor
Het wordt ooit later. Historische tijden worden in de toekomst geschiedenis, maar deze periode heeft nu al een plek in de canon bemachtigd. Als de prioriteiten ergens anders liggen is de noodzaak juist het grootst om te blijven waarnemen. Voor als het stof neerdaalt en details
Een zucht van verlichting en goede hoop zong zich een weg door het ziekenhuis toen de eerste vaccins werden toegediend in het JBZ. Op weg naar de weelde van het gewone leven. Vanuit die gedachte ontstond het beeld van een kroonluchter met de lege vaccinflesjes. Hoe meer