‘s-Hertogenbosch, voorjaar 2020. De coronapandemie dwarrelt Nederland binnen via Brabant, waar de paniek om zich heen grijpt. Iedereen lijkt beland in het voorportaal van een ziekenhuis door een onzichtbaar besmettelijk virus waar je dood aan kunt gaan. Het gangbare leven ligt plat. In het Jeroen Bosch
Ziekenhuizen bieden vaak uitzicht op grauw begrinte daken. Grauw grint is eigenlijk een mooie ondergrond voor verbeelding. Op de daken van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in 's-Hertogenbosch schreef ik met wit grint korte zinnen die ik hoorde in het ziekenhuis. Uit hun context staan zinnen open voor
Bij Alle Zielen 2018, een kunstmanifestatie in het teken van overledenen op het terrein van de abdij van Heeswijk-Dinther, bedrukte ik een rouwlint met een gedicht. De bezoeker kon bijdragen met een boodschap aan een dierbare overledene. Hierdoor groeide het gedicht en reisde richting de
Over de gave Op natuurbegraafplaats De Utrecht plaatste ik deze geleidelijn als een ode aan de gave van de mens zich over te geven. In het leven zijn de momenten wanneer kracht en kwetsbaarheid elkaar kruisen vaak de mooiste en de meest intense ervaringen. Als een uitreiking
Post. Wat zie als je als er post op je deurmat ligt. Zie je de tranen van binnen, zie je het onaangekondigde ontslag. Voel je de liefde, de waanzin, de verwachting of het verdriet door de envelop heen. Verraad de buitenkant wat je van binnen niet
Van de schoonheid en de troost. Tijdens Alle Zielen 2017, een kunstmanifestatie in het teken van overledenen op het terrein van de abdij van Heeswijk-Dinther, vroeg ik mensen een brief van één zin aan hun dierbare overledene te bedenken. Deze typte ik ter plekke op een
door de natuur gedreven staat heel even geschreven In het oud schoolgebouw van Muodoslompolo (in Zweeds Lapland) verbleef ik voor het project Artswap. Daar realiseerde ik me dat ik me van nature aangetrokken voel tot het detail.